#یادداشت_سردبیر

حدود ۸ سال پیش در سال۱۳۹۶ ،بیمارستان جدید فردوس که سالها از شروع عملیات اجرایی آن می گذشت افتتاح شد،بیمارستانی که از بسیاری از بیمارستانهای مشابه خود در شهرهای مجاور زودتر شروع شد ولی علیرغم افتتاح آنها هنوز در هاله ای از ابهام بود و در فردوس به سرانجام نرسیده بود.این افتتاح دیر هنگام اگر چه از جهاتی باعث خیر شد ولی به یکی از بزرگترین دغدغه های مسولین و مطالبه گران شهر در آن زمان تبدیل شده بود،کمی آنطرف تر سالن شهید آوینی در داخل شهر فردوس شرایط مشابهی را با خود یدک می کشید که بالاخره آن هم افتتاح شد و منشا خدمات زیادی برای فردوس گردید،کمی بیشتر آنطرف تر باند دوم فردوس بجستان حدفاصل پلیس راه فردوس تا بعد از روستای برون که سالها ذهن،مسولین،مردم و مطالبه گران را به خود مشغول کرده بود افتتاح شد و قدم بزرگی را در احیای فردوس و دمیدن جانی دوباره به این شهر تاریخی و توریستی ایفا کرد.
اینکه چه کسانی در افتتاح آن طرح‌ها زحمت کشیدند را در این مقوله نمی‌آورم،چرا که هم همگان می دانند و هم هدفم از نگارش این یادداشت بیان آن نیست.اما امروز بخش زیاد از زخم های وارد بر پیکر فردوس نیاز به التیام دارند موارد آنرا نمی گویم که بی شمارست و در یک دهه قبل لیست بلند بالایی را رقم می‌زد ولی مهمترین های آنها هنوز لاینحل مانده اند،در این چند سال بسیاری از این زخم ها نه تنها بهبودی نسبی را نداشته اند بلکه تا آستانه قطع عضو پیش رفته اند و جالب آنکه هر آنچه بر سر این زخم ها وارد شده است نه از بیگانگان بلکه از سر آشناها بوده است.زخم هایی که یک مسول آنرا در اعتبار می داند و دیگری در اجرا،به عبارتی یک مسول می گوید اعتبار بدهید تا اجرا کنیم و دیگری می گوید اجرا کنید تا اعتبار بیاید.
هر آنچه هست در میان همه هیاهوهای شهر عزیزمان، یادمان باشد فردوس هنوز زخم های بزرگی بر تن دارد،نسخه پیچیده شده از سوی طبیبان برای این زخم‌ها فقط برای تسکین وجدانهای برخی بوده نه التیام زخم و جلسات بی شمار که برای آنها گرفته می‌شود خدا می داند تا چند سال دیگر ادامه خواهد داشت.
کوتاه سخن آنکه متاسفانه مسولین شهر ما بیش از آنکه به حل مشکلات رغبتی داشته باشند به جلسات دورهمی عادت پیدا کرده‌اند، و در بسیاری موارد کارهای انجام نشده خود و پیگیری های به ثمر نرسیده خود را در تریبون ها فریاد کشیده‌اند،ای کاش کمی هم کارها را تا نتیجه پیش می‌برند و سپس رسانه‌ای می کردند که تعدد جلسات و شوکت جلسات نشان دهنده پیشرفت کار نمی باشد. که بسیاری از سنگ های این پروژه ها که زخم های امروز شهرمان هستد بدست خود ما در درون چاه افتاده اند که چندین نفر باید آنرا در سالهای آتی از چاه درآورد،یاحق